Wie de wereld van David Hockney betreedt, weet: kleur is bij hem nooit zomaar kleur. In de tentoonstelling The Song of the Earth ontvouwt zich een zintuiglijke reis waarin schilderkunst, muziek en poëzie samensmelten. Centraal staat Gustav Mahlers gelijknamige symfonie — een ode aan de natuur en de vergankelijkheid van het leven — die als rode draad door de expositie loopt.
Het Centre d’Art de la Province (CAP) brengt, onder curatie van Isabelle Cahn (Musée d’Orsay), een indrukwekkende verzameling schilderijen bijeen: van monumentale landschappen tot intieme iPad-tekeningen. Hockney’s blik op de aarde is altijd vol verwondering, of het nu gaat om een veld dat gloeit in de namiddagzon of een boom die de seizoenen doorstaat als een oude vriend.
De tentoonstelling is opgebouwd uit zes thematische secties en drie immersieve ruimtes, ontworpen door Sylvain Roca, waarin je als bezoeker letterlijk wordt ondergedompeld in een polyfone dialoog van beeld en geluid. Hockney’s werk gaat er in gesprek met dat van geestverwanten als Vincent van Gogh, Edvard Munch en Constantin Meunier, maar ook met minder bekende symbolisten als Albert Edelfelt en Konrad Mägi, die elk op hun eigen manier het landschap als spiegel van de ziel verbeeldden.
Zoals Mahler zijn symfonie bouwde rond de cyclus van leven, dood en hergeboorte, doet Hockney dat met kleur. Zijn schilderijen ademen dezelfde vitaliteit: bloemen, bomen, luchten, aarde – alles beweegt, ademt, groeit. In The Song of the Earth wordt kunst niet alleen bekeken, maar ervaren: het is een viering van schoonheid én een bezinning op wat het betekent om deel uit te maken van deze wereld.
Met deze tentoonstelling viert CAP niet alleen Hockney’s onuitputtelijke verbeeldingskracht, maar ook de eeuwige dialoog tussen mens en natuur, tussen kunst en leven, tussen kleur en stilte.
