Ik weet dat jullie het inmiddels wel gewend zijn: elk jaar krijg je weer een lading Oerol van mij. Of je nu wilt of niet, ik wil je gewoon alles laten zien van dit wat dit festival te bieden heeft.

Twee voorstellingen op SPRING Festival dwingen me stil te staan bij iets wat we liever ontwijken: uitputting. In RUNNER volg je live een rennend lichaam via stem. In fatigue weigert het lichaam te dansen zoals het hoort. Beide radicaal traag, intiem en confronterend. Theater dat niet entertaint, maar aanwezig maakt.

Van intieme installaties tot rituele dans en post-apocalyptisch protest: deze vijf voorstellingen op SPRING Festival 2025 raken aan uitputting, ontheemding, seksueel trauma en klimaatonrecht. Kunst als verzet én troost. Van Dear Laila tot Wasted Land: dit zijn mijn must-sees als De Cultuurvlogger.

Basel verraste als culturele parel en toekomstige Songfestivalstad. In drie dagen ontdekte ik topmusea zoals het Kunstmuseum Basel, Fondation Beyeler en Museum Tinguely, genoot ik van queer tours, street art en culinaire hotspots als KLARA en Zisch Bar. Een stad waar kunst leeft en diversiteit bruist.

Wanen van Christian van Eijkelenburg is een persoonlijke, fantasierijke cabaretvoorstelling vol typetjes, muziek en absurde scènes. Alleen op het podium neemt hij je mee in zijn verbeeldingswereld, waarin hij speelt met realiteit en droom. Ontroerend, grappig en gelaagd: een bijzondere stap in zijn groei als maker.

De musical Elisabeth keert terug in een gelaagde en moderne bewerking. Pia Douwes schittert opnieuw als de tragische keizerin, tegenover een hypnotiserende Dood van Milan van Waardenburg. In een sober decor en met sterke muziek ontvouwt zich een beklemmend drama over macht, verlangen en vrijheid. Een rauwe herinterpretatie die moeiteloos meesleept en ontroert.

Dora Tuynman (1926-1979) opereerde aan de rand van Cobra, ontwikkelde haar eigen abstract-expressionistische stijl en bleef lang genegeerd door een patriarchale kunstwereld. Het Cobra Museum toont nu haar autonome, krachtige oeuvre en biedt daarmee een kritische herwaardering van vrouwelijke kunstenaars.

Char Li Chung's radicale herinterpretatie van Madame Butterfly rekent compromisloos af met oriëntalistische clichés en creëert ruimte voor Aziatische vrouwen om hun eigen stem te laten horen. Direct, provocatief en noodzakelijk theater dat het publiek uitdaagt anders naar representatie te kijken.