Recensie: ‘Zo dichtbij dat het schuurt: Dear Evan Hansen de musical, eindelijk!’
Sommige verhalen voel je in je borstkas. Niet alleen vanwege het volume van de muziek, maar omdat ze raken aan iets dat je zelf wel kent; hoe stil het was aan je eettafel, hoe het voelt om je onzichtbaar te wanen, hoe een leugen soms lijkt op een reddingsboei. Dear Evan Hansen, dat op Broadway al een theaterfenomeen werd genoemd, laat in de Nederlandse vertaling nog steeds je hart sneller kloppen. En dan niet van vreugde alleen.
Ik zag de voorstelling in Amsterdam, en ik zat bijna constant met gekromde tenen in het pluche. Niet omdat het ongemakkelijk was, maar omdat het zo ontzettend dichtbij kwam. Evan Hansen, schitterend gespeeld door Ward van Klinken, is het soort jongen dat je herkent. Niet per se letterlijk, maar in hoe hij zich vastklampt aan de hoop dat als hij maar iets doet (een brief, een leugen, een gebaar), iemand hem eindelijk zal zien.
De kracht van deze musical zit niet alleen in het script of in de prachtige liedjes – al zijn die indrukwekkend. Het zit in de manier waarop de voorstelling je meeneemt in een wereld waar sociale media het leven niet verrijken, maar verknopen. Waar verdriet viraal gaat. Waar eenzaam zijn iets is waar je niet over praat, maar dat wel alles bepaalt.
Er wordt veel gezongen in deze voorstelling, maar de momenten van stilte, van aarzeling, van even niets, die blijven me het meest bij. Zoals wanneer Evan’s moeder (Marlijn Weerdenburg) hem probeert te helpen met zijn studieloopbaan door essay-opdrachten aan te dragen, maar dan steeds niet kan helpen doordat ze moet werken. Of als Zoë (Lisa Schol), de zus van Connor, in haar verdriet tussen bewondering en boosheid in blijft hangen.
Wat ik misschien nog het mooist vond: de voorstelling probeert niet te oordelen. Iedereen liegt een beetje, iedereen doet maar wat. En juist daarin schuilt de troost. Het is een verhaal over jongeren, maar niet alleen voor jongeren. Het is een verhaal over gezien worden en de prijs die je daarvoor soms betaalt.
Het enige wat voor mij echt uit de toon viel, was het decor. Het massieve houten toneelbeeld oogde vlak en weinig verbeeldingsvol. Waar het verhaal juist schreeuwt om nuance, ruimte en emotionele gelaagdheid, voelde het decor als een blok aan het been. Soms zelfs letterlijk: ik merkte dat ik me eraan begon te ergeren en dat is zonde bij zo’n rijk en gevoelig verhaal.
Dear Evan Hansen in deze Nederlandse versie is raak, pijnlijk, en soms verrassend geestig. Je moet bereid zijn om jezelf erin terug te zien. Maar als je dat durft, krijg je iets terug dat maar weinig voorstellingen echt weten te geven: begrip. Voor jezelf, en misschien ook voor die ene jongen uit je klas, die altijd een beetje te stil was. Voor mij dus.
En mocht je je afvragen: huilde ik? Ja, een beetje. Maar ik was zeker niet de enige.
