Dit moet je zien tijdens SPRING Festival 2025
– Kunst als antwoord op uitputting
We zijn moe. Dat hoeven we dit jaar niet te verstoppen. SPRING zegt het zelf: We are exhausted. Het is een moedige constatering in een wereld waarin we worden geacht te presteren, produceren en doorgaan—zelfs als alles om ons heen wankelt. Maar juist daar, op dat kruispunt van uitputting en verbeelding, ligt de kracht van SPRING.
Van 22 t/m 31 mei verandert Utrecht weer in een levend laboratorium voor dans, performance, theater en radicale reflectie. Makers van over de hele wereld nemen ons mee naar nieuwe denkrichtingen, fysieke ervaringen en artistieke risico’s. Hier geen pasklare antwoorden, maar kunst die ons wakker schudt, verbindt en uitnodigt om opnieuw te beginnen.
Als De Cultuurvlogger tip ik vijf voorstellingen die je niet mag missen—omdat ze je raken, uitdagen of iets laten voelen wat je nog niet eerder voelde.
1. Dear Laila
één toeschouwer, duizend verhalen
Een kleine ruimte. Een tafel vol herinneringen. En jij—alleen, als enige bezoeker. In Dear Laila reconstructeer je het leven van een Palestijnse familie via videofragmenten, brieven, stemmen en objecten. Het verhaal komt van vader Basel, die zijn dochter probeert uit te leggen waar hij is opgegroeid—en waarom ze daar nooit naartoe kan.
Wat begint als een persoonlijk document, groeit uit tot een pijnlijk actuele vertelling over ballingschap, oorlog en overleving. Deze installatie is klein van opzet, maar groots in impact. Intiem, urgent en onontkoombaar.
2. fatigue
als vermoeidheid een choreografie wordt
Wat als je uitputting niet meer kunt verbergen? Als je lijf niet meer doet wat je hoofd wil? In fatigue vertaalt Viktor Szeri zijn eigen burn-out naar een hypnotiserende solo waarin dans, video en muziek in elkaar overvloeien. Een trage, schuifelende meditatie op de staat van het lichaam in een wereld die altijd dóór moet.
Deze voorstelling doet iets geks: ze vertraagt je systeem. Ze vraagt je niet om je ogen open te houden, maar om te voelen wat er gebeurt als je simpelweg stilvalt. En daarna: dansen. Na afloop volgt een clubnacht in samenwerking met EKKO—want uitputting sluit verlangen niet uit.
3. Rapeflower
waar trauma beweegt
Er zijn onderwerpen die we liever ontwijken. Seksueel geweld is er daar één van. Maar Rapeflower gaat er niet omheen, kiest er juist voor om er middenin te gaan staan—met alle risico’s en kwetsbaarheid van dien.
Hana Umeda vertrekt vanuit de Japanse jiutamai-dans, een stijl die bol staat van verstilling, beperking en doorgegeven vrouwengeschiedenis. Die dans wordt hier een kanaal voor een lichamelijk gesprek over verkrachting—niet als incident, maar als blijvende toestand. Niet als verhaal dat eindigt, maar als ervaring die zich vastzet in het lichaam.
De voorstelling is rauw, delicaat en indringend. En vooral: noodzakelijk. In een wereld die trauma’s liever poetst dan belicht, durft Rapeflower ruimte te maken voor ongemak, complexiteit en herverbinding.
4. UIRAPURU
een vogel als verzet
Ergens diep in het Braziliaanse regenwoud leeft de Uirapuru. Althans, volgens de legende. Deze vogel zingt zelden, maar als je hem hoort, word je betoverd. Choreograaf Marcelo Evelin gebruikt dit verhaal als uitgangspunt voor een dansvoorstelling over onderdrukking, overleving en de fluisterstem van vergeten culturen.
UIRAPURU is geen letterlijke vertelling, maar een zintuiglijke ervaring. De performers lijken op te gaan in de natuur, verdwijnen bijna in het bewegende ritueel. Geluid, dans en symboliek vermengen zich tot een krachtig statement over ecologische en culturele uitroeiing – én de veerkracht daartegenover.
Deze voorstelling is niet alleen een ode aan de inheemse wijsheid van het Amazonegebied, maar ook een kritiek op de westerse blik die alles meetbaar en bruikbaar wil maken. Hier mag iets gewoon zijn. Wild, mysterieus en levend.
5. Wasted Land
een strijdlied tegen greenwashing
SPRING opent met een knal. Ntando Cele – briljant performer, zangeres en maker – trekt je in Wasted Land een post-apocalyptisch landschap in waar mode, milieu en macht elkaar ontmoeten. Maar dan wél met humor.
Fast fashion is de rode draad, of beter: de rafelrand. Cele legt pijnlijk scherp bloot hoe Westerse consumptie drukt op het Globale Zuiden, hoe duurzaamheid vaak wit, westers en theoretisch blijft, en hoe racisme zelfs in ecologisch denken doorwerkt.
Wat deze voorstelling bijzonder maakt, is de manier waarop satire, muziek en performance elkaar aanvullen. Denk: protestliederen à la Nina Simone, maar dan met beats, videoprojecties en een portie ongemakkelijke zelfreflectie.
Wasted Land is een spiegel—en niet eentje waarin je jezelf per se leuker gaat vinden, maar wel eentje die nodig is. Cele dwingt ons om na te denken over de wereld na ‘duurzaamheid-light’. En dat doet ze met stijl, kracht en een flinke schop onder de kont.
Opladen door uit te schakelen
SPRING is geen plek voor makkelijke verhalen, maar juist daarom zo noodzakelijk. In een tijd van uitputting is het geen luxe om je te laten raken—het is overlevingskunst. Dit festival biedt ruimte om te vertragen, te voelen, te twijfelen en opnieuw te beginnen.
Dus kom. Zoek de stilte op, de schok, het gesprek. Sta stil bij een beeld dat blijft hangen. En laat je meevoeren door makers die ver vooruit durven kijken, juist nu.
Tot op SPRING.