Tal van voorwerpen verwijzen naar de vergankelijkheid van het leven op aarde: de gedoofde kaars, de zeepbellen, de schedel, verwelkende bloemen en een zandloper. De zilveren bekerschroef, de gouden dukaten en de parels herinneren ons juist aan de eindigheid van aards bezit. Bailly portretteerde zichzelf in het ovale schilderij, maar wie de jonge schilder is, weten we niet zeker. Het briefje rechtsonder laat echter geen twijfel bestaan over de strekking van het geheel: de Bijbelse spreuk ‘Vanitas vani(ta)tum et omnia vanitas’ betekent ‘IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid’ en wijst ons op de onvermijdelijke eindigheid van het menselijk bestaan.

De tentoonstelling Kiezen voor Vincent. Portret van een familiegeschiedenis vertelt een persoonlijk verhaal vol twijfel, tegenslag, trots en triomf. Een verhaal vol dilemma’s, gezien door de ogen van Vincent van Gogh (1853-1890), zijn broer Theo (1857-1891), Theo's vrouw Jo (1862-1925) en hun zoon Vincent (1890-1978), vernoemd naar zijn oom.

Het menselijk lichaam verbeelden zoals het is – dat is niet zo vanzelfsprekend. We idealiseren al eeuwen ons eigen en andermans voorkomen. Nu doen we dat met Photoshop, plastische chirurgie en filters op sociale media. In de zeventiende eeuw deden ze dat in kunstwerken. Maar Rembrandt niet. Hij keek met een open en nieuwsgierige blik naar anderen ー en naar zichzelf ー en gaf mensen vaak heel realistisch weer. In de groepstentoonstelling RAUW vormen Rembrandts etsen de inleiding voor het werk van dertien hedendaagse kunstenaars.

Het stilleven is al eeuwen populair. Wie kent die prachtige schilderijen met de meest exotische voorwerpen en bloemen uit de zeventiende eeuw niet? Aan het einde van de negentiende eeuw verandert het stilleven echter sterk…