Robin Nimanong verkent met Bodyscan 223 diens queer identiteit in een toekomst vol technologie
12 september. Compagnietheater Amsterdam. In het kader van het Fringe Festival ben ik uitgenodigd om naar de voorstelling van Robin Nimanong te komen kijken. Ik ken Robin al van eerder werk dat ik tijdens het Café Theater Festival 2019 en Fringe Festival 2020 zag. Wat waarschijnlijk voor Robin niet persé meehelpt. Want dat ik zijn werk ken betekent ook dat ik een bepaalde meetlat qua kwaliteit kan leggen.
Robin (hij/zij/hen) ontving vorig jaar zelfs de Next Best Fringe Award 2020. De danskunstenaar stelt zich ten doel ongehoorde stemmen luid te laten klinken, in een strijd tegen paradigma’s en stereotypen, en in een poging om meer begrip voor elkaar te ontwikkelen. Geïnspireerd door zijn eigen identiteit als queer en bi-cultureel ontwikkelt Robin Nimanong zich als jonge maker. Robin danste bij Batshevas Ensemble, Ivgi & Greben, SHIFFT en Nicole Beutler. Robin maakt ‘Bodyscan 223’ als artist-in-residence bij ICK Dans Amsterdam. Niet de minste namen.
Ik lees dat Bodyscan 223 gaat over onze tegenstrijdige ideeën over technologie, toegankelijkheid en queer-identiteit. De dansers zetten hun lichamen in tegen discriminerende structuren in de samenleving. Samen gaan het publiek en de performers een futuristische cyberpunkervaring aan.
En niks is minder waar. We worden al welkom geheten terwijl er op een groot scherm ‘Welcome to this queer space’ staat. Eigenlijk best gek dat we nog moeten aankondigen wanneer spaces queer zijn. Verder staan er wat schermen op het toneel waar we Instagram in de storymodus op zien. Voor de voorstelling officieel al begint zien we performer Jeroen Janssen opkomen in een zwarte pantalon en strak shirt. Hij heeft een telefoon bij zich en speelt wat met de filters.
Snel volgen Robin en Joley Groeizaam hem. Wat volgt is een fysiek onderzoek naar de eigen queer complexiteit en identiteit in een toekomst die wordt beheerst door technologie en big data. Kunstmatige intelligentie zorgt bijvoorbeeld door de programmering voor racisme op een technologisch niveau. Zo herkennen veiligheidscamera’s die ervoor zorgen dat een auto stopt als er iemand voor de auto loopt mensen van kleur niet of minder. Daarnaast onderzoekt Nimanong op geheel eigen wijze welke plek mensen hebben die niet binnen de binaire systemen passen. Het resulteert in een energieke voorstelling die door de drie performers naar een fijne performance wordt getild. Urban, contemperary en stijlen uit de ballroomscene sluiten naadloos op elkaar aan en versterken elkaar. De wisseling tussen masculine en feminine energieën in muziek, dans en beweging voelen niet geforceerd en zijn een welcome toevoeging aan deze interessante mix van kunsten.
Robin Nimanong wordt snel één van de namen die ik in de line-up van een festival zal zoeken, omdat de kwaliteit van diens voorstellingen nooit teleurstelt en de onderwerpen die die onderzoekt dichtbij mijn eigen interesses liggen. Ik ben benieuwd hoe Robin zich de komende jaren gaat ontwikkelen.