Dankbaar

Donderdagochtend, 15 juli 09.50 uur, Antwerpen-Noord.

 Na een shot appelcider azijn zit ik op mijn Airbnb balkonnetje met een kop koffie en een boek. Het ochtendritueel waar ik mij zoveel mogelijk aan probeer te houden. Het regent. Ik zit droog onder het balkon boven mij, met een dikke trui aan maar met blote voeten in slippers. Het geborgen kampeer gevoel van mijn 10-jarige zelf komt boven drijven.

 Het zijn een paar ontzettend leuke maar pittige dagen geweest. Ik ben terug in Antwerpen, om de show Mamma Mia te hernemen waarin ik begin 2020 zou spelen. We hebben met de cast en crew kort de tijd om alles terug te halen, en over een week spelen we de eerste voorstellingen. Genieten, maar ook weer wennen aan alle prikkels.

 Daarom zijn deze ochtenden heilig voor me geworden. Even alleen, in de buitenlucht, met een no-nonsense zelfhulp boek dat je met beide benen op de grond houdt en bij jezelf. Zo begin ik mijn theatrale dagen hier in alle rust.

 Plots word ik overweldigd. Ik leg mijn boek weg en voel een brok in mijn keel. Ik word overspoeld met een warme tinteling van dankbaarheid. Dankbaar voor alle basics aan dit tafereel: droog zitten, warme zomerregen, trui van mijn lief, krachtig boek, koffie en tijd. Maar het gaat zelfs dieper: ook het privilege van droog en warm zitten, überhaupt een Engels boek kunnen lezen, werk hebben — dat ook nog eens je passie is — mensen om je heen die je liefhebben. Ik zie het geluk dat ik heb plots kraakhelder.

 Misschien is het de tevredenheid die ik hieruit haal, en de persoonlijke ontwikkeling die ik in het Corona jaar heb gemaakt, die me ontroeren. Ik weet het niet, maar ik laat het volledig gebeuren, in plaats van het te analyseren.

 Zondagmiddag 25 juli 12.30 uur, omgeving Arnhem.

 Na 2 jaar geleidelijk aan steeds ouder worden, is mijn lieve omaatje in 3 weken tijd wel heel erg oud geworden. Ze is 87 jaar en voor haar lichaam is de koek is op. Alles wijst erop dat ze aan haar laatste dagen is begonnen. Maar in plaats van intens verdriet, boosheid, angst of pijn te voelen, zitten we daar met z’n allen vooral dankbaar te zijn. Zij zelf nog het meeste. Het is bijzonder hoe helder ze is en zich nog met van alles bemoeit, terwijl ze ook zegt: “Ik denk niet dat ik er morgen nog ben.” Natuurlijk blijft het ontzettend verdrietig, maar het is ook bijzonder hoe vredig ze is en hoeveel liefde we met z’n allen voelen.

 Mijn oma is het voorbeeld van hoe je oud zou willen worden. Ze heeft nagenoeg de hele wereld gezien. Van de Noordpool tot de Galapagos eilanden — you name it, she saw it. En het meeste ná het overlijden van mijn opa, in 2005. Toen ik haar laatst vroeg of ze na opa ooit nog behoefte heeft gehad aan mannelijk gezelschap, zei ze: “Oh zeker niet. Ik ben zo blij dat ik kon doen wat ik wilde, en kon reizen waarheen en wanneer ik dat wilde, zonder dat ik dat met wie dan ook moest overleggen.”

 Ze kocht de kunst die ze mooi vond, zag alle voorstellingen die haar aanspraken, lunchte graag met een slokje wijn erbij en Genoot. Met de hoofdletter G en in volle teugen. Nou, doe mij maar 87 van zulke jaren! Liefste oma, je ben er nog héél eventjes, en ik zing hier elke dag voor je. Ik heb geboft met jou als oma. Dankjewel!

Deze column is geschreven door Actrice en singer-songwriter Marije van Sonsbeek en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Marije?