Dutjes doen

De zon, de zee, het strand rijkelijk gevuld met bedjes, parasols en mensen die op zoek zijn naar hun rust. Het is het soort onthaasten dat ik graag beschouwde als dé cliché-vakantie, maar dit jaar ben ik zelf ten prooi gevallen aan dit vooroordeel: ik doe al dagen achter elkaar dutjes op het strandbedje. Ik lees een paar bladzijdes uit mijn boek en voel mijn ogen alweer zwaar worden. Ik voel mij bevoorrecht dit toe te kunnen laten, ook al voelt het wat tegenstrijdig na afgelopen jaar. Dit onthaasten voelt als een ware luxe, maar eigenlijk is het noodzakelijk.

‘Hoe gaat het nou met je?’ Minder dan anderhalve maand geleden toen mijn leven bestond uit thuiswerken en wat gependel van Deventer naar Amsterdam, kon ik die vraag best makkelijk beantwoorden. Het ging namelijk helemaal niet slecht. Ik had alle tijd van de wereld, kon doorbouwen aan mijn onderneming en de belangrijkste mensen waren in mijn leven. Collectief waren er ook minder verwachtingen. Ik hoefde niet naar de verjaardag van mijn nichtjes en ook niet naar het familieweekend met Pinksteren. Ik hoefde niet in de avond na tienen terugkomen van mijn werk en lag op tijd in bed. Het leven was overzichtelijk, soms saai, maar helemaal niet slecht eigenlijk.

Nu ik hier ben en luister naar de wasmachine van golven, denk ik terug aan die tijd. Wat betekent onthaasten in deze tijd? Haast was er toen eigenlijk niet, maar met de onzekerheid over iedere nieuwe stap in de toekomst, eindeloos veel zinnen beginnend met wat als, als straks weer, en later dan, was er wel veel onrust.

Wat als de winkels weer opengaan, moet ik dan wel weer willen consumeren? Wat als ik weer mag lesgeven, zullen de mensen dan weer terugkomen? Wat als ik weer mag vliegen, voelt dat dan nog wel goed?

Mijn hoofd begint te kraken en ik voel de behoefte om mijn zorgen even te vergeten. De behoefte aan rust heeft kennelijk meer te maken met het vinden van mijn geweten, waarin nieuwe normen en waarden nog geen plek hebben gekregen. Ik vind ze dusdanig belangrijk dat ze mij de afgelopen maanden toch vaak uit mijn slaap hielden. Misschien toch niet zo gek dat ik nu steeds na drie bladzijdes wegsuf.

Door een overschot aan tijd en veel vragen over de toekomst raakte ik het toch het contact met mijn gevoel kwijt. Op zich niks mis mee, voor even. Maar het belemmerde mij om te blijven genieten van dat wat er al is. Ik ging voorbij aan het ‘nu’: de balans tussen gisteren en morgen, en tussen mijn hoofd en mijn gevoel. Helderheid vinden lijkt de sleutel tot deze balans. En om helderheid te vinden, ruil ik de ene dagelijkse routine in voor de andere.

Nu ik net begonnen ben aan deze vakantie, hier op het strand aan de prachtige kust van Salerno, moet de helderheid nog even indalen. Ik heb nog geen antwoorden, maar ik zet mijn hoofd uit om te luisteren naar de zee, om de warmte op mijn huid te voelen en om te doen wat goed voelt. En bij terugkomst weet ik vast meer. Voor nu onthaast ik op mijn manier.

Ciao, saluti da Santa Maria di Castellabate.

Deze column is geschreven door beeldend kunstenaar en illustrator Nicole Gigatti en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Nicole?