De dansende man.

Een roos in de hand 
van de dansende man
één die net nog op de aarde lag

stilte in de ochtend
roze zon 
op het lege gras

waar nog verse voetsporen 
verdwijnen

alsof hij sprong
de dansende man

om alleen nog maar zacht
te landen 
af te rollen
applaudisseren vanaf eerste rang

met glinsterende ogen 
op het hoogste balkon
trots 
spreiden zijn drijfveren boven ons
als het doek dat open gaat
en waakt
over de dansers van morgen

de dansende man kijkt uit het raam
gras
als vacht
over het land
zevenenveertig rozen in zijn hand
die roze op zijn wangen blozen
zijn voeten lopen
zijn hart dat danst

zevenenveertig rozen in het gras
glanzende ogen
tranen stromen
wangen nat
daar waar hij zojuist nog was

en als hij op zijn tenen stond
kneep de wereld met haar ogen 
om te kijken
is dit de zon
zo dichtbij ons

enkel 
wreef
boven zijn tenen
zweeft het leven als zweetdruppels naar beneden 
in het hart
van de dansende man
waar zo veel liefde en aanmoediging lag
buigen wij
in het gebroken gras

als zijn wij de rozen
die hij heeft geplant
waarin hij 
vanaf boven
voor altijd verder danst


Voor Pepijn.

Deze column is geschreven door actrice, zangeres en theatermaakster Niniane Everaert en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Niniane?